کتری و قوری هزاران سال است که وجود داشته است. کتری و قوری کتری و قوری لعابی گلدار که از مواد رسانای حرارتی ساخته شده و دارای دسته ای برای تعلیق و یا حمل است، ظرفی برای گرم کردن غذا و آب است.
تا زمانی که قوری چای در قرن هجدهم مورد استفاده رایج قرار گرفت، “کتری” یک اصطلاح فراگیر بود و هیچ تمایزی بین دیگ فواره دار با درب و کاسه سر باز قائل نشد.
برخی از اصطلاحات انگلیسی ایده سنتی کتری را منعکس می کنند: «کتری ماهی» یک قابلمه بلند و کم عمق برای پختن ماهی کامل در آن است. “درام کتری” یک طبل بزرگ و کاسه ای شکل است. “چاله کتری” یک گودال است که معمولاً با آب پر می شود.
می‌توان از این کتری به خاطر فراهم کردن نسل‌های بی‌شماری با آب آشامیدنی جوشانده تشکر کرد. در چین، مردم شروع به اضافه کردن برگ های چای سبز به آب داغ برای طعم دادن کردند. این عمل برای اولین بار در طول سلسله شانگ ثبت شد.
انواع و اقسام گیاهان در آب جوش ریخته شده است، از جمله جو و غلات دیگر، که منجر به چیزی شد که ما اکنون ماءالشعیر می نامیم.
اما بیایید فعلاً ترکیبات شگفت انگیزی را که در این قدیمی ترین وسایل ایجاد شده است کنار بگذاریم و نگاهی به خود کتری بیندازیم. از کجا آمده است؟ و به کجا می رود؟
برنز، آلیاژی از مس و قلع، اولین آلیاژ فلزی بود که عمدا ساخته شد. در بین النهرین، باستان شناسان یک کتری و قوری برنزی کشف کردند که احتمالاً در 3000 سال قبل از میلاد مورد استفاده قرار می گرفت. این اولین نمونه از یک ظرف آب گرم است.
برای قرن ها، در سراسر جهان، خانواده ها، مسافران، گاوچران، ملوانان، کشاورزان و ارتش از کتری های آهنی بادوام برای پخت غذا و آب جوش استفاده می کردند.
اینها ابزارهای محکمی بودند که می توانستند حمل و نقل مکرر، استفاده مداوم و ضربات و ضربه های زیاد را تحمل کنند. از زمان انقلاب نوسنگی، زمانی که انسان خردمند وجود جدید خود را به عنوان استفاده کننده از منابع آغاز کرد، کتری یکی از حیاتی ترین ابزار برای بقای گونه ما بوده است.
